آموزش زبان

حقیقتا آموزش زبان یعنی آموختن بی تعصب فرهنگی دیگر یا چشم باز کردن و دیدن دنیا از راه دریچه ای تازه. یک زمانی انگلیسی و عربی را در مدرسه برای این آموزش می دادند که دانش آموزان بتوانند فرهنگ ایرانی را به سایر کشورها معرفی کنند. برای همین هم هیچ دانش آموزی در مدرسه یاد نگرفت چطور به زبان انگلیسی و عربی صحبت کند چون اصولا یک مشت لغات و گرامر به خورد دانش آموزان دادند که با اسامی و ایده های ایرانی و به قول خودشان اسلامی ارائه شده بود. هم اکنون با افزایش درخواست ها برای مهاجرت نسل جوان و حتی پیر برای زندگی در سایر کشورها مواجه هستیم. چیزی که باعث می شود تعصبات فرهنگی و عقیده های آموخته شده را در معرض نقد بگذاریم و عادات جدید مردمانی را بیاموزیم که دنیا را از دریچه ی نگاه مردم ما نمی بینند. اینجا دیگر کسی به فکر ساختن نیست. در تفکر حاکمیت هم رفاه مردم و آینده نسل جوان جایی ندارد. ایجاد امنیت شغلی و تامین مسکن و در نهایت شادی خاطر به آرزو تبدیل شده. دیگر اینجا همه به فکر کندن و بردن هستند. شاید در غربال روزگار تنها عده ای باقی بمانند که یا تعهدشان به ماندن بیشتر است یا کاری دیگر از دستشان بر نمی آید.