دو خاطره، دو نگاه

یادم می آید برای تخصص درس می خواندم. تمرکز کرده بودم تا هر جور هست قبول شوم. یک روز هم برایم مهم بود. مهمان داشتیم و من برای اینکه از برنامه عقب نباشم برای خواندن کتابم به یکی از پارکها رفتم. دختر و پسری از جلوی میزم عبور کردند. پسر سرگرم دخترک زیبا بود و دختر نگاهی تحقیر آمیز و آمیخته با تنفر به من و کاغذهایم کرد و عبور کردند. گاهی حتی یک نگاه هم آزار دهنده میشود چه برسد به اینکه کلامی بگویی یا کاری کنی و دلی را بشکنی.

امروز در اتوبوس نشسته بودم و نگاهم به مردی مسن افتاد که کیسه ای را با خود حمل می کرد. به نظر توانمند بود و عضلانی. تی شرتی قرمز رنگ پوشیده بود و البته اضافه وزن شکم زیادی که داشت باعث می‌شد کمی شکمش بیرون باشد. صندلی جلوی من نشست و نگاهی به صورتش و تی شرت کردم. روی آن به زبان انگلیسی جمله ای ای نوشته بود مبنی بر این موضوع که To Give Up Is Not An Easy Way. از معنی جمله خوشم آمد و به پنجره و بیرون نگاه کردم. انگار حالا نوبت او بود مرا ورانداز کنم. با صدایش رویم را برگرداندم. داشت در مورد اضافه وزنش و اینکه سابقا پرورش اندام کار می‌کرده صحبت می کرد. احساس کردم از نگاه من به خودش ناراحت شد و نگاهم را جور دیگری تفسیر کرد. با او گرم گرفتم و گفتم من هم کمی اضافه وزن دارم. گاهی نگاه‌ها آن چیزی نیستند که تفسیر می کنیم. شاید معنای دیگری داشته باشد که ربطی به ما ندارد.